नियतीची चपराक

आताच कुठे सुरवात झाली होती माझ्या जखमा भरायला
आताच कुठे सुरवात केली होती मी तिच्या शिवाय जगायला

लग्न करून ती आली परत माझ्याच बाजुलाच रहायला
स्वप्न माझी, तिला मी दुसरया बरोबर जगताना पहायला

दुसरयाच्या संसारात पाहून तिला जीव होता जळत
ह्रुदयात लागलेली आग मग दारुने शांत होतो करत

दिवसा कुठेतरी भटकून रात्री नशेमध्ये घरी येत होतो परत
त्या अवस्थेत मला पाहून आई-बाबा आणि मित्रही होते रडत

स्व:ताला आणि त्यांना होणारा त्रास आता सहन होत न्हवता
म्हणुन या जीवनाला मी पूर्णविराम द्यायचा विचार केला होता

दुखाच्या त्या पुरात जगण्याची इच्छा ही होती बुडाली
पावले मग आपोआपच मरणाची वाट शोधत निघाली

वाटेत बघितल एका तरुणाच प्रेत मागे त्याच्या घरच्यांना रडताना,
त्याच्या आई-बापाला त्या असह्य व्यथेत जीव सोडताना,

आईला आपल्या मुलाच्या मरणाच दुःख सहन झाल न्हवत
बापाला खांद्यावर मुलाच्या प्रेताच वजन पेलवल न्हवत

ती भयानक चित्रे मला माझ्याही घरी दिसू लागली
नियतीची एक चपराक माझ्या कानाखाली बसली

माझ प्रेम, माझ दुःख हेच विचार करून मी स्वार्थी बनलो होतो
आई-बाबांचे निस्वार्थ प्रेम एका स्वार्थी मुलीसाठी विसरलो होतो

झाल गेल विसरून आता जगतोय स्व:तालाही फसवून
चेहरयावरच्या हास्यामागे सगळ्याच स्वार्थी भावना कोंडून

आता स्व:तासाठी नाही मी आई-बाबांसाठी जगतोय
नियतीने मला ठरवून दिलेली कर्तव्य पार पाडतोय

 

Kavi : संजीव