विरह

करुनी ओळख यजमानाशी
घाव घातला मज हृदयाशी
जे झाले वाजवुनी सनई ताशे
कशाला हवे ते खोटे नाते
जीवनाची झाली आता माती
आठवणीने झुरणे राहिले हाती
पौर्णिमेच्या रात्रि नदी काठी
आठवते तुझी ती गुलाबी मीठी
दिसताच फुल तुझ्या आवडीचे
गंधा बरोबर येते उछवास स्मुतिचे
दिसले नसतील माझे अश्रु लग्नवेळी
होते नयन तुझे जाईजूई फुली
निरोप देताच अश्रुतुन घराचे
गणित केवल मीच करू जाणे
किती होते माहेरच्या वियोगाचे
किती होते ह्रदय चिरनऱ्या विरहाचे
दिलास निरोप मला हात हलवुनी
मी बोलत होतो "अश्रुच्या भाषेतुनी"

 

Kavi : Arun